wij hebben opdracht gekregen om deze site te maken. met ons bedoelen we: Arent Aaron en Muhammed.
we hebben zelf ook dingen meegemaakt die we ook wel zouden willen vertellen. deze dingen hebben niet meteen met aardbevingen te maken.
Aaron: ik was een keer in Groningen in het weekend. ik was daar met familie. toen we daar waren was er een aardbeving. het was een raar gevoel, en ik was ook wel een beetje bang. maar gelukkig zijn de aardbevingen in Groningen veel minder sterk dan in bijvoorbeeld in Zuid-Amerika, dus dat stelde me wel gerust. gelukkig duurde de 'aardbeving' niet zo lang dus er kon ook niet echt iets gebeuren.
Muhammed: ik was een keer op het vliegveld want ik ging op vakantie. op moment dat mijn vliegtuig zou moeten gaan, was er vertraging. niemand wist waarom en iedereen was ook verbaasd omdat er helemaal niks met het vliegtuig aan de hand was. later bleek dus dat er vertraging was omdat onze route (van het vliegtuig) dwars door een as wok ging omdat er net een aardbeving was geweest en daardoor moesten we wachten tot die wolk voorbij was.
Arent: ik ging een keer op vakantie naar kroatie. ik ging daar met vrienden en familie zeilen. toen we de boot gingen ophalen en alles inladen was het heel warm. later een paar dagen leken de temperaturen steeds maar te stijgen, iedereen had het warm en wel bijna elke keer gingen we de zee in. het bleek later een hittegolf te zijn. ondanks was het heel leuk in kroatie. gelukkig zijn er geen vulkaan of aardbevingen geweest.
we hebben ook een iemand die het echt heeft ervaren hier is het verhaal
“Een vakantie om nooit meer te vergeten.” Wat begon als een normaal bezoekje aan hun dochter Jetje, eindigde in een ware nachtmerrie. De Eindhovense familie Neutkens ontsnapte vorige week aan de dood toen een vernietigende aardbeving een weerloos Nepal teisterde. Zaterdagochtend kwam het gezin met een chartervlucht van Buitenlandse Zaken aan op Rotterdam Airport. “Het dringt nu pas door wat we hebben meegemaakt”, stamelt een aangeslagen Bea Neutkens.
Bea en haar man Hans, bekend als oud-eigenaar van Café Wilhelmina, bezochten hun dochter Jetje die al enkele jaren in hoofdstad Kathmandu woont. Samen gingen ze op een avontuurlijke berghuttentocht rondom de Mount Everest. Nietsvermoedend baanden ze zich een weg omhoog, toen ze plotseling werden getroffen door wat later de zwaarste aardbeving in meer dan 80 jaar bleek te zijn.
'Het leek wel oorlog'
In eerste instantie wist Bea niet wat er aan de hand was. “Je houdt met alles rekening, behalve met een aardbeving. Er was zoveel onverklaarbare chaos om ons heen. Mensen renden heen en weer, zenuwachtig met een telefoon in hun handen. De wereld stond even op z’n kop, het leek wel oorlog”, blikt de Eindhovense terug.
Bea en haar familie aarzelden geen seconde, verzamelden al hun moed en renden voor hun leven. Om hun heen donderden rotsblokken in volle vaart naar beneden, vuurballen en lawines zorgden voor angst en onheil. “Ik kreeg bijna geen adem meer, zo moe was ik van het rennen. We hadden geen tijd om uit te rusten, we moesten zo snel mogelijk in veiligheid komen. Onvoorstelbaar hoeveel er in een uur tijd kan gebeuren.”
'Wat een angstig geluid'
De verwoestende kracht van de aardbeving eiste vooral zijn tol in Pokhara en Kathmandu, de hoofdstad met meer dan een kwart miljoen inwoners. Gebouwen stortten in, duizenden raakten bedolven onder het puin. “We zagen met eigen ogen een gebouw naar beneden kukelen. Wat een angstig geluid gaf dat”, vertelt Bea. "We hadden geen bagage bij ons. Die nacht sliepen we in onze regenkleding, koud en nat.”
Eenmaal op het vliegveld was de chaos niet voorbij. “Er heerste enorme verslagenheid onder de mensen. Zoveel pijn en verdriet. Gewonden die met de brancard werden afgevoerd, overal militaire voertuigen. Het leek wel een oorlogsgebied.” Terug in Nederland is de Eindhovense familie vooral opgelucht. “We hebben in alle opzichten geluk gehad. Wij hadden zomaar op een van die brancards kunnen liggen.”